Programevaluering Tegnieke

Programevaluering in diens wetenskaplike navorsing metodes wat gebruik word deur sosiale wetenskaplikes en beleid ontleders publiek om die implementering en impak van maatskaplike programme in gebiede wat wissel van onderwys en gesondheidsorg tot ekonomiese ontwikkeling te bestudeer. Evaluering het sy wortels in die idee dat openbare programme aantoonbare voordele moet hê. Evaluering navorsing begin in die vroeë 20ste eeu, opkomende as `n afsonderlike spesiale in die 1970`s. Sedertdien het tegnieke vir die evaluering van programme vermeerder in getal en kompleksiteit, wat wissel van eenvoudige verhale te ingewikkeld statistiese ontledings. Dikwels is die aard van die evaluering self en die navorsingsvrae dit vra help om `n evalueerder bepaal die mees geskikte tegnieke.

`N Gevallestudie - een van die mees basiese evalueringsmetodes - gebruik in-diepte verhaal om die ervarings van program kliënte en dié van die personeel wat dienste verskaf beskryf. Gewoonlik kwalitatief van aard, gevallestudies verskaf ryk besonderhede oor bedrywighede `n program se en verstaan ​​kliënt gevoelens oor dienste `n program en die voordele wat hulle ontvang as deelnemers. Maar die webwerf gratis Management Biblioteek, in `n gids tot programevaluering, wys daarop dat gevallestudies is dikwels tydrowend om uit te voer. Daarbenewens, gevallestudies is dikwels minder omvattende, beklemtoon diepte van detail eerder as die breedte van `n program.

Wanneer dit gebruik word saam, onderhoude en maak opnames voorsien verhaal besonderhede sowel as kwantitatiewe data wat ontleed kan word met statistiese sagteware. Opnames wat vrae met `n antwoord skaal opbrengs data wat maklik kan gekodeer vir analise, terwyl onderhoude staat stel om die evalueerder om uit te brei op opname antwoorde deur die versameling van meer inligting. Daar moet egter evaluering navorsers sorg uit te oefen met hierdie tegnieke, soos die bewoording van vrae kan antwoord vooroordeel respondente. Daarbenewens kan onderhoud data duur en tydrowend om te ontleed, baie soos gevallestudies wees.

A fokusgroep is `n struktuur onderhoud van verskeie individue. Oorspronklik ontwikkel deur sosioloë, fokusgroeponderhoude is baie gewild in bemarking navorsing. Program beoordelaars gebruik fokusgroepe om insig in onderwys, gesondheid en ander maatskaplike programme van verskeie perspektiewe, soos dié van diensverskaffers en program kliënte te kry. Fokusgroepe kan ryklik gedetailleerde inligting te voorsien as gevolg van hul interaktiewe aard. Byvoorbeeld, kan die kommentaar van een respondent interessante antwoorde en idees van ander te genereer. Dit gee fokusgroepe `n voorsprong bo onderhoude en maak opnames. Tog kan die data moeilik om op te som en aan te bied in `n bondige wyse wees.

Hierdie benadering tot programevaluering in staat stel om `n navorser aan `n verskeidenheid van empiriese vrae met betrekking tot program bedrywighede en uitkomste te ondersoek, met behulp van statistiese tegnieke wat wissel van beskrywende maatstawwe, soos gemiddeldes en standaardafwykings, om vergelykende studies met behulp van verskille van middel, analise van variansie of selfs regressie tegnieke. Hierdie tipe van programevaluerings is die meeste geskik is vir programme met sistematiese data-insamelingsmetodes. Byvoorbeeld, `n skoolgebaseerde gesondheidsorg program wat versamel data op studente bedien kan `n uitgebreide databasis te bou op tipes dienste wat gelewer word en studente bedien, sodat `n evalueerder om uit te voer in-diepte kwantitatiewe studies, selfs vergelyk studente bedien deur die program om ander studente in dieselfde skoolstelsel. Evalueerders moet die data noukeurig te analiseer, bewus te wees van die voor- en nadele van verskillende statistiese tegnieke en huidige resultate in so `n manier dat program personeel kan verstaan, ongeag hul statistiese kennis.

Hierdie program evaluering tegniek meerdere navorsingsmetodes om besonderhede oor die ontwerp, implementering en uitkomste van `n sosiale program ontbloot. Die kombinasie van onderhoude en maak opnames met kwantitatiewe data deur `n openbare skoolstelsel ingesamel is een voorbeeld van triangulering, met behulp van verskeie navorsingsmetodes om dieselfde program te bestudeer. Peter Rossi, Howard Freeman en Mark Lipsey, skrywers van "Evaluering: `n sistematiese benadering," skryf dat triangulering kan die geldigheid van bevindinge versterk, met een navorsingstegniek vergoed vir die tekortkominge en nadele van ander metodes. Triangulering van metodes lei dikwels tot `n meer omvattende, gedetailleerde evaluering studie.