Verskille tussen Genormaliseerde en uitgegloei 4130 Steel

AISI 4130 staal het `n gespesialiseerde chemiese samestelling wat dit `n unieke stel eienskappe gee. Die staal het `n koolstofinhoud tussen 0,28 en 0,33 persent, `n chroom inhoud tussen 0.8 en 1.1 persent, mangaan inhoud tussen 0.7 en 0.9 persent, molibdeen tussen 0,15 en 0,25 persent en `n silikon inhoud tussen 0,15 en 0,35 persent. Hierdie chemie skep `n staal met `n paar korrosiebestandheid en die vermoë om te verhard.

Uitgloeiing is die proses van die verandering van die molekulêre struktuur van staal om sy balans staat. Dit kan analoog aan lekkergoed maak as jy `n lekkergoed stroop stadig vorm kristalle verbeel. As die kristalle groei, die materiaal word minder smeebaar en meer moeilik om te draai. Hierdie proses vind plaas in staal wanneer dit gewerk, bewerkte of verhit word. Wanneer 4130 verhit en gehou by 1525 grade, begin die kristalstruktuur van die staal om terug na `n smeebaar staat terugkeer. Ten volle uitgegloei 4130 het `n treksterkte van 81.200 pond per vierkante duim en `n Rockwell hardheid van 95.

Normaliseer is `n soortgelyke proses om uitgloeiing, behalwe dat die metaal verhit word tot `n hoër temperatuur en afgekoel stadig oor ure of selfs dae. Dit stadige afkoeling verwyder byna al die interne spanning binne 4130 staal en skep `n taai materiaal met `n hoër treksterkte in vergelyking met uitgegloei staal teen 106,000 psi. Die staal het dieselfde Rockwell hardheid en ander fisiese eienskappe, maar is veel meer bestand is wanneer gemasjineer.